جنجال بر سر نقاشی منسوب به ون گوگ
کارکادو: یک شرکت علوم داده بتازگی چنین مطرح کرده بود که یک تابلو نقاشی که در حراجی خانگی در ایالات متحده آمریکا فروخته شده است، شاهکار اصل «ون گوگ» است. با اینحال «موزه ون گوگ» این ادعا را رد می کند.
به گزارش کارکادو به نقل از ایسنا، یک شرکت علوم داده ادعا می کند که نقاشی ای که از یک حراجی خانگی در ایالت مینه سوتا با قیمتی کمتر از ۵۰ دلار خریداری شده است، ممکنست اثری گمشده از «وینسنت ون گوگ باشد» که می توان ارزش آنرا ۱۵ میلیون دلار برآورد کرد. این اثر، که توسط شرکت فناوری هنری «LMI Group» به «ون گوگ» نسبت داده شده، با نام «Elimar» شناخته می شود و تحقیقات گسترده علمی درباره ی آن انجام شده است.
اگر این کشف تأیید شود، یک نقاشی مهم به مجموعه آثار شناخته شده «ون گوگ» اضافه خواهد شد و بحث هایی جدید در مورد نقش فناوری در تأیید اصالت آثار هنری به راه خواهد افتاد. با این وجود، «موزه ون گوگ» این ادعا را رد می کند.
«آرت نت» نوشت، در سال ۲۰۱۸، خریدار نقاشی «Elimar» امیدوار بود که شاهکاری بی قیمت در دست داشته باشد و درخواستی را به «موزه ون گوگ» در آمستردام ارسال کرد. موزه در سال ۲۰۱۹ پاسخ داد که بعد از بررسی اطلاعات ارائه شده، «بر اساس خاصیت های سبک نقاشی» این اثر نمی تواند به «ون گوگ» نسبت داده شود. همان سال، مالک نقاشی، آنرا با مبلغی نامشخص به شرکت علوم داده LMI Group مستقر در نیویورک که سال قبل تأسیس شده بود، فروخت.
حالا، این شرکت ادعا می کند که نقاشی «Elimar» در حقیقت توسط «ون گوگ» در سال ۱۸۸۹ میلادی یعنی در اواخر زندگی این هنرمندو زمانی که در آسایشگاه سن پل در جنوب فرانسه زندگی می کرد، خلق شده است. واژه «Elimar» که در گوشه پایین سمت راست بوم نوشته شده، به نام شخصیتی از رمان «دو بارون»سال (۱۸۴۸) اثر «هانس کریستین آندرسن» اشاره دارد. اما شرکت LMI معتقد می باشد که این نقاشی در حقیقت برداشتی از اثری مشابه به نام «پرتره نیلز گایهده» از هنرمند دانمارکی «مایکل آنشر»(Michael Ancher) است.
«مکسول ال. اندرسون»، تاریخ دان هنر و مدیر ارشد اجرائی «LMI Group» می گوید: «تحلیل های انجام شده روی این نقاشی منحصربه فرد، بینشی تازه درباره ی آثار ون گوگ، خصوصاً در ارتباط با رویکرد وی در بازتفسیر آثار سایر هنرمندان، ارائه می دهد.»
مرجع اصلی در تأیید اصالت نقاشی های منتسب به «ون گوگ»، «موزه ون گوگ» در آمستردام است. سخنگوی این مؤسسه بعد از بررسی اطلاعات جدید ارائه شده در گزارش LMI Group اعلام نمود: «ما بازهم بر این باوریم که این نقاشی، اثری اصل از وینسنت ون گوگ نیست.»
در اطلاعیه ای که در ۳۱ ژانویه انتشار یافت، «LMI Group» از واکنش موزه ون گوگ ابراز شگفتی و ادعا کرد که «موزه کمتر از یک روز کاری برای رد کردن خلاصه وارِ اطلاعات ارائه شده در گزارش ۴۵۶ صفحه ای ما وقت صرف کرد، آن هم بدون هیچ توضیحی، چه رسد به این که بجای این که تنها نسخه دیجیتالی آنرا بصورت یک فایل JPEG مشاهده کند، نقاشی را مستقیماً بررسی کند.»
این شرکت بر گستردگی تحقیقات خود تاکید کرد و سپس به تشریح کوشش های «LMI Group» و مالک پیشین نقاشی برای برقراری ارتباط با «موزه ون گوگ» در مورد این اثر پرداخت، اما این تلاش ها بی نتیجه ماند. «LMI Group» همچنین، به تغییر مکرر نظرات موزه درباره ی اصالت آثار ون گوگ اشاره نمود و آنرا در برخورد با چالش های احراز اصالت آثار هنری مورد انتقاد قرار داد.
رویکرد های علمی جدید برای تأیید اصالت آثار هنری در دهه گذشته محبوبیت یافته اند، اما هنوز در بازار هنر به رویکرد اصلی تبدیل نشده اند. «LMI Group» ادعا می کند که با همکاری متخصصانی ازجمله از شیمی دانان و متصدیان موزه ها، یک روش «مبتنی بر داده» برای تحلیل این اثر هنری بوجود آورده است. بر اساس گزارش «وال استریت ژورنال»، این تکنیک که بالاتر از ۳۰، ۰۰۰ دلار هزینه داشته، شیوه سنتی کارشناسی آثار هنری که شامل تحلیل سبکی، منشأ تاریخی و زمینه تاریخی است را با روش های علمی جدید ترکیب کرده است. گزارشی مفصل که شامل یافته ها و زمینه های تاریخی در رابطه با هنر است، جهت کمک به جای دادن این اثر در مجموعه آثار «ون گوگ»، بصورت آنلاین انتشار یافته است.
در یکی از تحلیل های بصری سنتی، بوم این اثر با نقاشی های اصل شناخته شده «ون گوگ» مقایسه شد، که ظاهرا شباهت های قابل توجهی با آنها دارد. همچون این شباهت ها به تصمیم نقاش برای نمایش شخصیت ماهیگیر در نمای سه چهارم می توان اشاره نمود که مشابه چهار خودنگاره «ون گوگ» متعلق به سال ۱۸۸۹ میلادی است. «LMI Group» می گوید که «ون گوگ» در آخرین سال زندگی اش، که در بیمارستان بستری بود، دیگر از رنگ های سرزنده همیشگی استفاده نمی کرد و بجای آن، یک پالت رنگی ملایم تر را برگزید که مشابه آن در نقاشی «Elimar» دیده می شود.
در آزمایش دیگری، رنگ دانه های نقاشی مورد بررسی قرار گرفتند و قدمت آنها به قرن نوزدهم تشخیص داده شد. همین طور مشخص شد که سطح نقاشی با لایه ای موقت از سفیده تخم مرغ پوشانده شده است، روشی که «ون گوگ» برای صیانت از بوم های لوله شده اش به کار می برد.
یک موی متعلق به انسان که در سطح نقاشی گیر افتاده بود، برای تحلیل DNA ارسال شد. طبق گزارش، مشخص شد که این مو متعلق به یک مرد بوده و دانشمندان این گونه مشاهده نمودند که به نظر می آید این مو قرمز رنگ باشد.
در نهایت تجزیه وتحلیل دقیق تر که شامل مقایسه دقیق حروف کلمه «Elimar» در گوشه پایین سمت راست بوم با سایر نوشته هایی بود که روی نقاشی های مشهور «ون گوگ» ظاهر شده اند نیز انجام شد. این واژه با نوشته «Émile Zola» روی نقاشی «طبیعت بی جان با انجیل» (۱۸۸۵) مقایسه شد. این مقایسه نشان داد که میان برخی خاصیت های حروف، همچون طول و عرض قلم، اندازه حدودی، و زاویه، شباهت های قابل توجهی وجود دارد. در بعضی موارد، این شباهت تا ۹۴ درصد اندازه گیری شد. گفتنی است که «ون گوگ» همه نقاشی هایش را امضا نمی کرد، بدین سبب نبود امضا روی نقاشی را می توان توجیه کرد.
شرکت «LMI Group» از محققان و کارشناسان آثار «ون گوگ» و دلالان هنری دعوت کرده است که برای مشاهده این اثر، یک قرار ملاقات خصوصی رزرو کنند. «لارنس ام شیندل» رییس این شرکت، اظهار نمود: «ما می خواهیم با ترکیب علم و فناوری با ابزارهای سنتی کارشناسی آثار هنری، زمینه تاریخی، تحلیل سبکی و تحقیقات مربوط به منشأ آثار، هم دامنه و هم دقت منابع موجود برای احراز اصالت آثار هنری را گسترش دهیم.»
این شرکت اطلاعاتی درباره ی این که چطور نقاشی «Elimar» از حراجی خانگی سردرآورده است، ارائه نکرده، اما در گزارش خود ادعا کرده است که خیلی از آثار «ون گوگ» در دوران زندگی اش به علت بی توجهی یا این که آنها را به دوستانش هدیه می داد، گم شده اند. این شرکت هیچ سندی درباره ی منشأ اثر قبل از سال ۲۰۱۶ ارائه نکرده است، که نشان داده است این نقاشی بطورکامل ناشناخته بوده و در هیچ کاتالوگ جامع آثار «ون گوگ» لیست نشده است، درحالی که چنین کاتالوگ هایی به طور معمول حتی آثار گمشده و تخریب شده را نیز ثبت می کنند.
«موزه ون گوگ» قبل تر نیز احراز هویت آثاری که بطور مستقل توسط کارشناسان انجام شده است را رد کرده است. در سال ۲۰۱۶، «بوگومیلا ولش-اووچاروف»(Bogomila Welsh-Ovcharov)، متخصص آثار «ون گوگ»، اصالت گروهی از طراحی هایی که بگفته او به یکی از دفتر طراحی های سال ۱۸۸۸ «ون گوگ» تعلق داشتند را تایید نمود اما اصالت این طراحی ها بعداً توسط موزه ون گوگ رد شد.
«موزه ون گوگ» نیز همانند خیلی از بنیادهای هنری، در گذشته به علت اختلاف نظرهای در رابطه با احراز اصالت آثار، با تهدیدات قانونی روبه رو شده است و الان دیگر درخواست های احراز اصالت را از طرف افراد عادی نمی پذیرد. حالا، افرادی که امیدوار به تأیید آثار خود هستند، باید قبل از بررسی ادعایشان، تاییدیه متخصصان معتبر را داشته باشند. این تغییر سیاست سبب شده است که تعداد درخواست های سالانه از چند صد مورد به حدود ۴۰ کم شود.
اگر این نقاشی واقعا اصیل باشد، بدون شک برای مجموعه داران و علاقه مندان هنر هیجان انگیز خواهد بود. بتازگی نمایشگاهی از آثار دوران پایانی زندگی «ون گوگ» در گالری ملی لندن رکورد بازدیدهای قبلی این موزه را شکست و ۳۳۴، ۵۸۹ بازدیدکننده را جذب کرد.
«وینسنت ون گوگ» ـ نقاش نامدار هلندی ـ حال به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نقاشان پست امپرسیونیسم شناخته می شود. وی در ۳۰ مارس ۱۸۵۳ در ایالت برابانت هلند نزدیک مرز بلژیک به دنیا آمد. تعدادی از مشهورترین کارهای وی در سه سال پایانی عمرش خلق شدند.
با آنکه او گاهی در دوران کودکی طراحی می کرد اما استعداد هنری اش تا حد زیادی تا سن ۲۷ سالگی کشف نشده باقیمانده بود.
امروزه این هنرمند هلندی را برای سبک منحصربفردی می شناسیم که در خلق تابلوهای نقاشی خیره کننده اش به کار می برد. حالا تشخیص منظره های چشم نواز، پرتره های موثر و طبیعت های بی جان سرزنده ای که با استفاده از رنگ های ضخیم، ضربات قلم مو سریع و ترکیب رنگ با نشاط او خلق شده اند، کار دشواری نیست؛ البته آثار هنری «ون گوگ» از همان شروع این خاصیت های مشخص را شامل نمی شدند و سبک ویژه او به مرور زمان و در طول مراحلی متفاوت زندگی کوتاه او شکل گرفت.
منبع: karkado.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب