چرا مولانا، چرا اکنون؟
به گزارش کارکادو، سیدحسین نصر معتقد است: مولانا حامل پیامی است مبتنی بر بشر دوستی در جهانی که در آن بُعد متعالی همواره در مرکز جهان بینی او قرار دارد و همین خصلت است که جویندگان جهان معاصر را به سمت او می کشاند.
به گزارش کارکادو به نقل از خبر آنلاین، هشتم مهرماه بعنوان روز بزرگداشت مولانا در تقویم رسمی کشورمان ثبت شده است و به همین مناسبت مقاله ای از سیدحسین نصر، نویسنده و نظریه پرداز فلسفه در رابطه با مولانا که با عنوان «چرا مولانا، چرا اکنون؟» در سال ۱۳۷۶ در مجله گلستان انتشار یافت، بازنشر می شود.
طبق گزارش ایسنا، سیدحسین نصر با طرح این پرسش که چرا به رغم آشنایی روز افزون در غرب با تفکر حکما و عرفای اسلامی و سایر ادیان مشرق زمین عنایتی این چنان گسترده نسبت به آثار مولانا در آمریکا و اروپا دیده می شود، تا حدی که کتب اشعار مولانا به زبان انگلیسی بیشتر از هر شاعر انگلیسی زبان که خود از لحاظ شعر و شاعری بسیار غنی است، فروش می رود؟ نوشته است: «هستند دیگران که لطائف معرفت را بیان داشته و به حل مشکل ترین مسائل فلسفی و کلامی پرداخته اند. هستند آنانکه با زبان ساده و به شکل داستان رموز حیات آدمی و سر خلقت را عریان ساخته اند. هستند آنانکه قدم از عالم صورت برداشته و به عالم مفهوم پیوسته اند و با تساهل و تسامح به عقاید و آرمان های دیگران روی آورده اند. هستند آنانکه که گوهر هستی آدمی را پرداخته و بزرگی حقیقت انسان بودن را در لوای حقیقت متعالی آفریدگار نمایان ساخته اند. هستند آنانکه معانی باطنی وحی و بُعد درونی نبوت و ولایت و رسالت را آشکار ساخته اند و در دامن فرهنگ اسلامی ایران هستند بزرگانی که ظریفت ترین اندیشه های فلسفی و عرفانی را در چارچوب اشعار دلپذیر عرضه داشته و لباس جمال بر تن گفتار خود پیرامون حقیقت پوشانیده اند. ولی کیست که همه این خصائل را باهم آمیخته و با عشق به معبود عجین ساخته و راه برای وصول به خانه معشوق را اینچنان استوار ساخته باشد مگر ملای روم، این صاحب نفس قدسی که هنوز گفتارش قلب را دگرگون می سازد و برکت وجودش راهنمای طالبان حقیقت است.
مولانا پیام آور آشتی است میان رنگ هایی که اسیر محدویت های عالم صورت اند و سخنوری است در جست وجوی اعتلای آدمی. بشر دوستی که هیچ گاه امتیاز بین بشر دوستی و بشرپرستی را فراموش نکرده و همواره یادآور شده است که بشر دوستی راستین باید به لزوم مبتنی بر خدامحوری باشد. بشر غربی پنج قرن است که بشر را جایگزین خداوند ساخته و الان باید با عواقب این گناه بزرگ به شکل بحران های هولناک که هستی خاکیان را تهدید می کند مواجه شود. مولانا حامل پیامی است مبتنی بر بشر دوستی در جهانی که در آن بُعد متعالی همواره در مرکز جهان بینی او قرار دارد و همین خصلت است که جویندگان جهان معاصر را به سمت او می کشاند.
در جهانی که عشق و محبت از آن رخت بربسته، مولانا سفیر عالم عشق است و کلام او سفیر سیمرغ ساکن در کوه قافی که از آن آب رحمت بر جویبارهای دنیای خاکی ساری می شود. در عالمی که آغشته با زشتی است و در آن زیبایی به شکل تجمل درآمده است، مولانا بیان کننده اهمیت بنیادین زیبائیست و اوست که در زیبایی تجلی حُسن یار می بیند و ما را یادآور می شود که خداوند زیباست و دوست دارد زیبایی را. هر تجربه از زیبایی برای او دری است به سمت جمال مطلق و یادآورنده آتش عشقش که در می فتاده.
مولانا فقیه بود و حکیم، عالم به تمام دانش های روز خود از نجوم گرفته تا فلسفه، ولی بیش از تمام مولانا عارف اسرار الهی بود و عاشق سوخته حقیقی که خام را پخته سازد و پخته را سوخته.
با عنایت به بحران عمیق و بی سابقه امروز جامعه غربی و به شکل روز افزون سایر جوامع بشری را در بر گرفته و با وقوف به این حقیقت که بشر متجدد با شتابی هرچه بیشتر به نام آزادی به قعر تاریکی اعماق اسفل روان و حتی به ظلمت نیستی درحال سقوط است میتوان به راحتی جواب سؤال چرا حالا را مورد توجه قرار داد و لزوم بازگشت به اندیشه و افکار مولانا را بیان نمود. الحق که سخنان این مفسر عالم غیب و شاهد عشقی، که هم افلاطون است و هم جالینوس، هم طبیب روح و عقل است و هم روان و جان، راهی است برای نجات از ورطه هلاکت و نیستی و چراغی است به سمت آسمان نامتنهای عالم درون و نردبانی برای صعود به پشت بام جهان هستی.»
۵۷۵۷
منبع: كاركادو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب