مجید رضاییان با تشریح مراحل روزنامه نگاری بحران:
روزنامه نگار نمی تواند پشت میزش بنشیند و از بحران بنویسد
یکی از اساتید ارتباطات و روزنامه نگاری، در روزنامه نگاری بحران، رعایت سه نکته: اطلاع رسانی بموقع سازمان های مربوطه، حضور خبرنگار در محل حادثه و اکتفا نکردن خبرنگار به فکت های موجود و رفتن سمت اطلاعات را ضروری و مهم می داند.
مجید رضاییان ـ استاد ارتباطات و روزنامه نگاری ـ درباره استانداردهای روزنامه نگاری بحران و وظایف رسانه ها در زمان وقوع بحران، رعایت سه نکته را ضروری می داند.
وی در توضیح این سه نکته مهم به ایسنا می گوید:
۱. ما اطلاع رسانی های دیرهنگام داریم. در وضعیت بحران باید خبرهای به هنگام داشته باشیم. دستگاه های اطلاع رسانی در هر زمینه ای باید اطلاع رسانی را زودتر شروع کنند و قطره چکانی اطلاعات را منتشر نکنند. این اثبات شده که دستگاه های مسوول در هنگام بحران در اطلاع رسانی به نحوی دردآروری عقب هستند و تا جایی که می توانند می کوشند خبرها را منتشر هم نکنند. اگر در وضعیت بحران اطلاعات درست و بموقع به خبرنگاران داده نشود، کاربران در فضای مجازی فرصت پیدا می کنند که اخبار جعلی و دروغ منتشر کنند.
۲. در تمام بحران ها، روزنامه نگار باید بداند که روزنامه نگاری بحران حتما میدانی است. نمی گردد در وضعیت بحران خبرنگار پشت میز بنشیند و ببیند بقیه چه گفته اند. روزنامه نگاری میدانی ما در بحران ضعیف است و این در حالیست که روزنامه نگاری بحران، اساسا به جز در میدان تعریفی ندارد.
۳. روزنامه نگاران باید از فکت محوری به سمت اطلاعات محوری بروند. فکت ها در فضای مجازی زیاد هستند اما اطلاعات و جزییات دقیق و درست ندارند. بطورمثال یک شهروند خبرنگار یک فیلمی از یک اتفاق در فضای مجازی منتشر نموده اما اطلاعات دقیقی ندارد. این برای خبرنگار می تواند سرنخ باشد ولی نمی تواند ملاک اصلی باشد. روزنامه نگاری باید به سمت کسب اطلاعات دقیق برود. می توان از فکت های رسانه های اجتماعی استفاده کرد، اگر درست باشد ایرادی ندارد اما، خبرنگار باید این ها را به یک خبر تبدیل کند و موج بوجود آورد.
رضاییان با اعلان اینکه ما در سه موضوع مطرح شده در بالا ایراد داریم، در ادامه درباره اولین کارهایی که رسانه ها و خبرنگاران در زمان وقوع بحران باید انجام دهند، توضیح می دهد: نخستین کاری که در روزنامه نگاری بحران انجام می دهیم تشکیل یک میز بحران مشتکل از چند سرویس است. بطور معمول دبیر سرویس را به عنوان مسوول میز بحران انتخاب نمی کنند، یکی از معاونانِ سردبیر، مسئول میز بحران می شود. این نخستین کاری است که صورت می گیرد. دوم این که تمام اشخاص و نهادهای در رابطه با موضوع، احیا و شناسایی می شوند. سپس برای میز بحران زمان تعیین می شوند. یعنی تا وقتی خبرنگارهای اعزامی به محل حادثه می رسند، همه باید سرپل های ارتباطی را ظرف مدت تعیین شده پیدا کنند تا زمان از دست نرود. سومین کار این است که بلافاصله افراد به محل حادثه اعزام می شوند. هر چقدر هم اطلاعات داشته باشند، خبرنگار حتما باید در صحنه باشد. در بحران و حوادث خبرنگار در میدان است، هر چیزی غیر از این باشد جواب نمی دهد چون اگر خبرنگار در محل حاضر نباشد، رسانه گرفتار اشتباه می شود، خبر می زند و بعد تکذیب می کند.
این استاد ارتباطات، مورد چهارم را مخابره لحظه ای اخبار برمبنای تایمینگ (Emergency News) تعیین شده، توسط خبرنگار اعزام شده به محل احادثه عنوان می کند و توضیح می دهد: خبرنگار بعد از آن که در ساعات اولیه چندین خبر منتشر می کند، گزارش کامل و جمع بندی شده اش را ارائه می دهد. کار بعدی پوشش های تصویری (گزارش تصویری) بسیار دقیق است. پس از خبرهای لحظه ای و جمع بندی، خبرنگاران باید به سمت دو عناصر آخر خبر یعنی چگونگی و چرایی واقعه بروند که اصطلاحا به عناصر داینامیک معروفند. پس از آن هم خبرنگار باید به دنبال سوژه های خاص باشد. بطورمثال زلزله شده یک مادر و بچه سالم از زیر آوار درآمدند؛ این می شود خبر مخصوص رسانه در پوشش بحران و خبرنگار با این خبر می درخشد چون خبر مخصوص خودش است و در رسانه های دیگر نیست.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب