زوج به یادماندنی یك نمایش، بازی با مرگ
كاركادو زوج به یادماندنی یك نمایش، بازی با مرگ
آن چه تماشای نمایش «صد در صد» به كارگردانی مرتضی اسماعیل كاشی را به تجربه ای ویژه تبدیل می كند تركیب دقیق چند عنصر اساسی است. متن جذاب، ترجمه روان، بازی های درخشان و فضاسازی درست كارگردان سبب شده تماشاگر هم مانند دو شخصیت اصلی مایك (هوتن شكیبا) و الیزابت (ستاره پسیانی) درگیر یك بازی جذاب شود. بازی در بازی كه در آن مفاهیمی كلیدی همچون آزادی، هویت، جبر و اختیار، تصادف، صداقت و... به چالش كشیده می شوند. در «صد در صد» هیچ چیز قطعی وجود ندارد، حادثه تصادف الیزابت از منظر دو شخصیت اصلی، دلایل و پیامدهایی یكسان ندارد، می توان این حادثه كوچك را به همه آن چه در زندگی و روابط با دیگران تجربه می نماییم، تعمیم دهیم. كجا سرنوشت، ما را هدایت كرده؟ در كدام نقطه به اختیار دست به انتخاب زده ایم و در كدام مقطع مقهور تصمیم دیگران بوده ایم؟ نویسنده این پرسش های حیاتی را در قالب قصه ای مطرح می كند كه خلاقانه و پركشش است. با یك شخصیت زن كنشگر كه گاه به دیوانه ای خطرناك نزدیك می گردد و گاه شبیه دختركی رنجور و عاشق پیشه است و ستاره ای كه سرنوشتش شبیه به پروسه ای است كه در اجرا می بینیم، مغرور، زخمی، به آخر خط رسیده و تمام شده. هوتن شكیبا و ستاره پسیانی برای تماشاگران پیگیر تئاتر، شناخته شده و صاحب اعتبار و هویت هستند، بازیگرانی جوان كه نقش هایی متنوع و دور از هم بازی كرده اند و بارها تحسین شده اند. اما آن چه در «صد در صد» از هر دو می بینیم، كم نقص است. ستاره پسیانی بالاتر از نقش آفرینی های قبلی خود، نقش شخصیتی پیچیده را به شكلی ویژه همراه با جزئیات در حركات دست و صورت و حتی حالت چهره بازی كرده. حركاتی متنوع، كه حالات روحی شخصیت را در فصل های مختلف نمایش به خوبی نشان داده است. پسیانی در فضای پرتعلیق و گاه هراس آلود نمایش، روی ویلچر به شكلی ساكن است، اما با صدایی پخته و بدنی آماده ظرایفی را به نمایش می گذارد كه در نگاهی سرسری دیده نمی شوند اما كلیتی را می سازند كه به كاراكتر خاص الیزابت (آمیزه ای از هوش و جنون) عمق و غنا می دهند. بازیگران خوب این نمایش هستند كه شخصیت های جذاب متن را به شكلی باورپذیر و اثرگذار خلق كرده و جان داده اند. هوتن شكیبا كه همزمان در نمایش «الیور توئیست» اجرایی پرتحرك و دشوار دارد در «صد در صد» دوباره ثابت می كند كه بازیگری خلاق است. بازیگری كه توانایی نامحدودی دارد و می تواند هر نقشی را بازی كند. او این روزها با دو نقش دور از هم و دو اجرای به یادماندنی ستاره تئاتر است، ترس، غرور و استیصال مایك را در چهره و اندامش می بینیم و روند تدریجی درگیر شدنش در بازی الیزابت و همینطور شكسته شدن سیمای جذاب و مردانه ستاره ای كه می خواهد ستاره باقی بماند اما برای احیای روزگار خوش خود، ناتوان است. «صد در صد» كمی طولانی است، اما به علت نوع قصه و فضاسازی مدام تماشاگر را غافلگیر می كند و مانع از آن می گردد كه خسته شود. آخر بندی نمایش و سهیم كردن تماشاگران در بازی در بازی، برگ برنده ای است كه در آخرین لحظات نمایش را دوباره به نقطه هیجان باز می گرداند. صحنه آرایی، موسیقی و نورپردازی متناسب با قصه و فضای متن اصلی، كمك كرده تا نمایش، از قالب یك درام پرگفت وگو خارج شود و با عنایت به نگاهی كه كارگردان داشته و در میزانسن ها و صحنه و نور و موسیقی تجلی پیدا كرده، پر از حركت و تنوع باشد. یكی از جذابیت های «صد در صد» وام گرفتن از دنیای بازیگری و جذابیت های پرزرق و برق آن و اشاره به تئاتر است، اجرای این نمایش گویی نقدی است برآمده از بطن تئاتر درباره آن چه در این حوزه و بر آدم هایش می گذرد. نقدی بیرحمانه كه از ورای شكوه و جلال ظاهری حرفه بازیگری و دنیای نمایش، پوچی شهرت و پلشتی روابط پشت پرده را عیان می كند. 58242
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب