یادی از شهدای جامعه پزشکی
کارکادو: به گزارش کارکادو، هرچند در سالهای نخست به علت شدت حمله های رژیم بعث عراق در سال اول جنگ اولویت دفاع بود بنابراین بیشتر رزمندگان فقط برای دفاع به جبهه اعزام می شدند و کمتر به شناسایی تخصص شان پرداخته می شد اما در سال دوم جنگ و بعد از انجام چند عملیات همچون «ثامن الائمه(ع)» (شکسته شدن حصر آبادان) این رویکرد به کلی تغییر نمود.
اگر بخواهیم تاریخچه مختصری از پیدایش و شکل گیری هسته اولیه «بهداری رزمی» داشته باشیم باید اظهار داشت که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تحرکاتی در غرب کشور ضد نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران از جانب گروهک های کومله و دموکرات شروع شد. با عنایت به حضور نظامی رزمندگان در غرب کشور، لزوم احساس مراکزی با عنوان «بهداری رزمی» بوجود آمد تا به زخمی ها و رزمندگانی که به دنبال مبارزه با این گروهک های آشوب طلب مجروح می شدند رسیدگی کنند. از همین رو هسته اولیه بهداری در دوران دفاع مقدس با مجاهدت های گروهی از پزشکان، پرستاران، امدادگران و دانشجویان پزشکی شکل شکل گرفت تا در آن شرایط خیلی سخت و بحرانی، با اخلاص خود به ایفای نقش بپردازند.
با آغاز جنگ تحمیلی عراق ضد ایران هم با عنایت به تجربه ای که پزشکان و امدادگران در غرب کشور به دست آورده بودند، پا به عرصه خدمت رسانی و درمان گذاشتند.
به گزارش کارکادو به نقل از ایسنا، هرچند در سالهای نخست به علت شدت حمله های رژیم بعث عراق در سال اول جنگ اولویت دفاع بود بنابراین بیشتر رزمندگان فقط برای دفاع به جبهه اعزام می شدند و کمتر به شناسایی تخصص شان پرداخته می شد اما در سال دوم جنگ و بعد از انجام چند عملیات همچون «ثامن الائمه(ع)» (شکسته شدن حصر آبادان) این رویکرد به کلی تغییر نمود.
در سال اول جنگ، مجروحین بسیاری به شهادت می رسیدند اما گروههای پزشکی تصمیم گرفتند که هسته های امدادی را در خطوط مقدم تشکیل دهند. این امر در سال دوم جنگ عملی شد بگونه ای که بعد از ساماندهی هسته های امدادی در خطوط مقدم جبهه، برای هر محور عملیاتی به صورت جداگانه یک بهداری تأسیس کردند و شرایط رسیدگی به مجروحان بهتر شد. بشکلی که حدود ۲۰ یا ۲۵ محور عملیاتی مهم صاحب بهداری شدند و یک یا دو دستگاه آمبولانس در اختیار آنها قرار گرفت. این بهداری ها با کمبود امکاناتی چون دارو روبرو بودند اما مردم در هر شهرستان از خانه های خود برای رزمندگان دارو و اقلام بهداشتی ارسال می کردند و همین باعث شد تا در هر محور عملیاتی یک داروخانه هم ایجاد شود. خون از نیازهای مهم جبهه بود؛ ازاین رو رزمندگان خودشان خون مورد نیاز را قبل از آغاز هر عملیات تأمین می کردند.
حتی در بعضی از مواقع اضطراری و بحرانی در خطوط مقدم و بیمارستان های صحرایی پزشکان و امدادگران به مجروحان شان خون اهدا می کردند. رفته رفته در شهرها و مراکز اهدای خون تأسیس شد. در این مقطع از مهم ترین لزوم های بهداری ها، آموزش انفرادی امدادگران بود که این نیاز هم توسط پزشکان و پرستاران برطرف شد.
در ابتدای جنگ تحمیلی، آنها باید دوره ای سه ساعته را می گذراندند تا بتوانند حداقل جلوی خونریزی خودشان و یا رزمندگان مجروح را بگیرند. این دوره آموزش هم با گذشت زمان به ۳۰ ساعت افزایش پیدا کرد. برای هر یک از امدادگران کیسه کمک های اولیه در نظر گرفته شد که همواره همراه آنها باشد. این که چه وسایل و اقلام امدادی در آن قرار گیرد هم بررسی گردید.
در مقاطع پایانی جنگ، هر دوره آموزش امدادی سه ماه به طول می انجامید. با سازماندهی امدادی در جبهه ها، دسته و گروهان های امدادی که مردم پایه و بسیجی بود شکل گرفت و باید اظهار داشت که اهمیت کار امدادگران از یک جراح هم بیشتر بود چون که آنها زمان شهادت مجروحان را به تأخیر می انداختند.
با این حال دشمن علیرغم تمام معاهده های حقوق بشر، در طول جنگ تحمیلی بیشتر از ۲۰۰ پست امدادی و ۱۵۰ اورژانس را مورد برخورد گلوله ها خمپاره قرار داد. آنها حتی به پنج بیمارستان ایران به صورت مستقیم حمله کردند. بعنوان نمونه، در «عملیات والفجر۸» «بیمارستان حضرت فاطمه (س)» را مورد برخورد بمب های شیمیایی قرار دادند.
با توجه به جنگ نابرابر و ناجوانمردانه ای که ضد جمهوری اسلامی ایران در جریان بود و بی توجهی نهادها و سازمان های بین المللی، مهندسان و متخصصان داخلی تصمیم گرفتند تا بیمارستان ها را مقاوم سازی کنند. در نتیجه سازه این بیمارستان ها با بتون مقاوم سازی شد و بیمارستان هایی همچون «فاطمه زهرا(س)، علی ابن ابیطالب (ع)، امام حسین(ع) و امام حسن(ع)» همچون بیمارستان هایی بودند که سازه آنها کاملا بتونی بودند. این بیمارستان ها حدود ۱۰۰ متر زیربنای بتونی داشتند که در بازه زمانی ۹ ماه و در شرایطی کاملا حفاظتی با رفت و آمد محدود ساخته شدند و ظرف مدت یک هفته تجهیز شدند.
با توجه به مجاهدت های جامعه پزشکی در دوران دفاع مقدس، بیش ۴۰۰۰ نفر از کادر درمانی از قبیل پزشکان، امدادگران، پرستاران و پیراپزشکان به شهادت رسیدند.
زندگینامه ۳۰۰۰ تن از این شهدا در مجموعه کتاب هایی با عنوان «سپید جامگان پزشکی» به چاپ رسیده است. همینطور الان زندگینامه ۱۰۰۰ تن دیگر از این شهدا درحال چاپ است. علاوه بر این، بخش هایی از زندگینامه ۷۰۰ شهید دیگر درحال بررسی است.
منبع: كاركادو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب